The Zebra Street band is een Amsterdamse brass band in 2017 opgericht door trombonist Salvoandrea Licifora. De band maakt uiterst energieke muziek die zowel artistiek geslaagd is maar ook enorm dansbaar. Diverse stijlen smelten in elkaar tot een uniek en origineel repertoire. Elk lid van de groep is een sterke solist en improvisator en dat draagt ertoe bij dat de muziek altijd weer fris en nieuw overkomt bij ieder optreden. Geen enkel stuk wordt een tweede keer hetzelfde gespeeld, ze treden zowel op als een marcherend gezelschap als een podium act met twee drums en een tuba. De bezetting is als volgt : Alistair Payne (trompet), Salvoandrea Lucifors ( trombone, tuba, componist), Andrius Dereviancenko (tenorsaxofoon), John Dikeman (baritonsaxofoon), Fabio Galeazzi (bassdrum, percussie) en Onno Govaert (snaredrum, percussie). Dit is hun tweede album, opgenomen in 2021 in de Wisseloord studio in Hilversum.

Hoogste tijd om ons in de muziek te storten met invloeden uit Afrika, Zuid Amerika, de Balkan, New Orleans, hip-hop en free jazz….. “Levanzo” opent het album met sfeerrijk blaaswerk en veel ritmiek. De eerste keer dat ik een brass band zag en hoorde was op een van de eerste North Sea Jazz Festivals, het betrof de indertijd beroemde Dirty Dozen Brass Band. Een onvergetelijke ervaring vooral toen ze van alle hoeken van de zaal naar het podium op marcheerden. Ik wil geen vergelijking trekken met de Zebra Street band, maar hun muziek grijpt je ook onmiddellijk bij de strot, de energie druipt er vanaf. Bij een nummer als “Argo” kun je niet stil blijven zitten, je raakt vanzelf in een soort trance, heerlijk.

Ook het humoristische “Sexy Turtles” met zijn catchy ritme laat je niet los en zorgt voor een big smile en het spreekwoordelijke vingerknippen. “Cacta” begint met het geluid van een flatulerende olifant, zo klinkt het althans, het is John Dikeman op zijn baritonsax die hem van katoen geeft waarna de rest van het gezelschap invalt, als vliegen rond een lamp cirkelen ze om elkaar met wilde geluiden terwijl de bariton sax rustig voort poept. Lieflijke klanken brengen ze ook voort, luister naar “White Stones” dat zich heel langzaam op gang trekt vooraleer het gas erop gaat met fraai trombonespel en een scheurende tenorsax, wat een feest ! Plechtstatig kan het ook klinken zoals in de opening van “The wedding call”, maar lang duurt dat niet, het marstempo wordt omgezet in een volle draf en gesoleerd dat de stukken er vanaf spatten. Pure feestmuziek maken deze gasten , betreurenswaardig dat ik nog nooit van ze heb gehoord, als ik lucht krijg van een optreden ga ik er zeker heen en ik raad eenieder aan dat ook te doen.

Jan van Leersum.